„Głodna rozpacz”

„Głodna rozpacz”

Rozmowa Człowieka z Kanapką

CZ           Oh Kanapko szczerze smaczna

                powiadam ci, bądź dziś baczna

K             Już prostuję swoje plery

                szybko jak mknące rowery

CZ           Tęcza aż nad twoim światem

                nie rozświetli się w ciabattę

                Oh albowiem twoje kroki

                nie powiodą w świat szeroki

K             Świat mam wąski jak margines,

                rekord daje mi sam Guiness

CZ           Oh, niedziwne to jest wszakże

                świat twój w chlebie wąski jakże!

K             Czy majonez to czy masło

                Och! Jak w plecach mi coś trzasło!

CZ           Ciężar nosisz przeto wielki,

                a twe oczy jak kropelki

                w jedną małą łzę ująwszy

                świecą żalem mnie natchnąwszy

K             Lecz gdy patrzę w twoje zęby

                Czuję się już bardzo drętwy

CZ           Wiesz albowiem że cię pożrę

                zęby zmiażdżą, wołaj Boże!

                Wolisz zgnić w swej świadomości

                niż mi oddać się w całości?

K             Oh nie, oh nie chcę samotni

                Niźli zgnić w twoim żołądku

                Kwasy nigdy mię nie pożrą

                A to już za sprawą Bożą.

CZ           To zgiń teraz brzydki chlebie

                i obślizgłe masło, w biedzie

                już wolę zjadać kamienie

                albo z rzeki łowić śledzie

K             Dzięka Bogu za ratunek

                mogę żyć w pełnym spokoju

                Już mię nikt nigdy nie tknie

                bo spleśnieję w twym pokoju

CZ           Skąd przybyłaś, tam powrócisz

                gorzej skazać się nie mogłaś

                teraz mocno się zasmucisz

                żegnaj w koszu, pusta otchłań!